anna's style

18 maja, godzina 22.. ja z Gabu leżymy w łóżku i przeglądamy oferty kupna psa na internecie. Od miesięcy właściwie.. Wpada mi w oko oferta australijskiego owczarka, Gabi opatrzy i mówi, że jej się nie podoba, bo ma dziwne oczy. Zapamiętuję ofertę faceta...

Budzą mnie małe rączki.. Oczy pełne przejęcia i ekscytacji, 10 letnie szczęście.. Bo dzisiaj spotkam się z tatą, bo będziemy w centrum i pójdziemy coś zjeść a może i porobimy coś fajnego.
Podłapuję ten nastrój, szykujemy się do wyjścia.
Jedziemy do centrum. Po drodze Gabi komentuje to co widzi, raz po polsku, raz po angielsku. Odpowiadam.. raz po polsku, raz po angielsku.. Za nami siedzi dwóch polaków, jeden z nich komentuje: polki, zapomniały polskiego.. korci mnie, żeby się odwrócić...

No i jestem.
Blog wymagał usunięcia emocjonalnych wypocin z przeszłości, całe moje życie sie kompletnie zmieniło od czasu kiedy pisałam w roku 2016, 2015 czy 2014.. Nie widzę większego sensu aby dzielić się tym co wówczas było ważne, i nieważne, i na temat czego...

Tak długo nad tym myślałam, pewnie dałoby i dłużej..
Jednak moja ekspresyjna osobowość potrzebuje miejsca gdzie się podzieli.. życiem, i szczęściem, i nieszczęściem.. i przemyśleniami oraz znajdzie znów inspirację żeby wziąć aparat w rączki..
Jest już późno więc dzisiaj tylko się przywitam. I obiecuję jutro coś głębszego :D...